Ιρέν ποιοί λένε αυτό που πάει έτσι;

…»να να να νάνα να νααα eleeectric eeeye»…
Ένας μπόμπιρας στα έντεκα, να προσπαθεί να τραγουδήσει χωρίς λέξεις ένα μάλλον μέταλ κομμάτι από όσο μπορώ να καταλάβω, κυρίως από το ρυθμικό κούνημα του κεφαλιού. Ένα κούνημα που με γυρνάει δεκαετίες πίσω, επί Obre και Rainbow. Ένα κούνημα που πρέπει να είναι στα γονίδιά του αφού δεν έχει βρεθεί σε τέτοια μέρη, ούτε έχει δει δεκάδες μεταλάδες να κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι μπροστά σε καθρέφτες ή τοίχους.

Ο ρυθμός κάτι μου λέει, προσπαθώ να θυμηθώ, μάταια… καταραμένο Αλτσχάϊμερ. Ένα βιαστικό ψάξιμο στο google με τις λεξούλες «electric eye lyrics» και έχω το αποτέλεσμα. Ένα δεύτερο ψαξιματάκι στο iTunes και για άκου… αυτό είναι; Τα μάτια του γιού μου λάμπουν και γω καμαρώνω. Νιώθω «δικαιωμένη» και θέλω να πάρω τηλέφωνα φίλους που μούλεγαν ότι ακούω, ώρες ώρες, μουσικές που παίζουν στην καλύτερη μεταλάδες τρίτης ηλικίας παρέα με συμφωνικές και στη χειρότερη ακούνε μέλη της Κου-Κλουξ-Κλαν, όταν δε φοράνε τις κουκούλες. (Αυτοξεφτιλίστικα πάλι)

Για αλλού ξεκίνησα και στο δρόμο ξέφυγα, επιστροφή στο θέμα λοιπόν. Το θέμα είναι το όνομα. Πως μας φωνάζουν δικά μας ή και λιγότερο δικά μας άτομα και ποιά η σχέση με τα συναισθήματα και τις σχέσεις που έχουμε μεταξύ μας και τι δείχνει αυτό. Με απασχολεί τον τελευταίο καιρό η …ονοματολογία. Έτυχε να βρεθώ σε ένα χώρο με 5-6 δικά μου άτομα και όλα με φώναζαν με διαφορετικό όνομα. Ανάλογα σε ποιά εποχή της ζωής μου με γνώρισαν, πως με «είδαν», ποιά σχέση έχουμε… ο καθένας και άλλο όνομα. Ήταν μια πολύ περίεργη κατάσταση.

Για τη μάνα μου είμαι η ‘Ρήνη. Δεν ξέρω αν είναι συνειδητή επιλογή ή οφείλεται στη Λαμιώτικη προφορά. Για τον αδερφό μου είμαι η Ρένα. Μόνο αυτός και ο κολλητός του (στον οποίο προφανώς με κουτσομπολεύει) με φωνάζουν έτσι. Η αδερφή μου με λέει Ρηνούλα, το ίδιο και ο φίλος μου ο Μάριος που με ξέρει 25 χρόνια. Οι πιο καινούριοι φίλοι μου με λένε Ειρήνη. Ο μεγάλος μου γιός με φωνάζει Ιρέν και είναι ο μόνος που με λέει έτσι. Για τον πατέρα μου, σε ιδιωτικές ή οικογενειακές φάσεις ήμουν η Ρηνούλα. Όταν υπήρχαν μπροστά άλλα άτομα, κυρίως φίλοι μου, με φώναζε Ειρήνη.

Κατά καιρούς και περιστασιακά είχα κι άλλα ονόματα: «Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι Ερηνούλα μου» (όλο μαζί, κάτι σαν ινδιάνικο όνομα), χαμένο, κακιασμένη, fog, sh4d0w-pl4y, Μαρί (όχι από το Μαρί Κλαιρ αλλά από το Μαρί συ), irenegr, αρκούδι, Ρενάτα (η γλυκιά γιαγιά γειτόνισσά μου πριν 15 χρόνια, επειδή έλεγε πως είχα γαλλική μύτη… και Λαμιώτικη προφορά της έλεγα εγώ και έσκαγε στα γέλια). Τόσα ονόματα, τόσες φάσεις της ζωής μου, τόσοι άνθρωποι. Πες μου πως με λες να σου πω πότε με γνώρισες, κάτω από ποιές συνθήκες και που «είμαστε» σήμερα.

Μόνο τα ονόματα «γενικής φύσης» δεν αντέχω. «Ματάκια μου όμορφα» και άλλα τέτοια, από ανθρώπους που δεν πέρασαν από το στάδιο να με πουν πρώτα με το όνομά μου και να με πλησιάσουν, μπαίνοντας στον «κόπο» να μάθουν το άτομο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι «hit and go». Δεν διακινδυνεύουν να μπερδέψουν ονόματα που μπορεί να «παίζουν» ταυτόχρονα, δεν δένονται με το θύμα κάνοντας προσωπική τη φάση δίνοντας όνομα. Σαν τους απαγωγείς που δεν λένε το θύμα με το όνομά του. Ο σκοπός τους δεν περιλαμβάνει οικιότητες, συναισθήματα, χρόνο να δεθούν με τον άλλο. Αν κάτσει, έκατσε… αλλιώς ούτε που σε ξέρουν. Ως τώρα δεν γνώρισα εξαίρεση σε αυτή την κατηγορία, γι αυτό ….Μακριά. Αν όμως αυτός που σε λέει έτσι, έχει έρθει κοντά, έχει ψάξει και θέλει να είναι εκεί και μόνο εκεί, τότε δεν έχω καλύτερο….

Καθώς γράφω, έχω να παίζει το Electric Eye από τους Judas Priest, αφού η αναζήτησή του ήταν η αιτία να γραφτεί αυτό εδώ. Ο πιτσιρικάς μου περνάει, ακούει και λέει: «Βλέπω σου αρέσουν οι Judas Priest, σου συνιστώ να ακούσεις το Eat me alive». Ακριβώς με αυτά τα λόγια. Δημιούργησα ένα «τέρας», αλλά τι περιμένεις από ένα παιδί που η μάνα του όσο ήταν έγκυος σε αυτό, έκανε ασκήσεις αναπνοής με Rory Gallagher;